Çocukluk Travmasından Sonra İyi Bir Gelişim Gösterebilir misiniz?

Travmatik olaylardan sonra iyileşmek hiçbir zaman kolay değildir. Bununla birlikte insanoğlu şaşırtıcı derecede uyum sağlayıcı niteliktedir. Fakat ne yazık ki varlığını sürdürme, iyi bir gelişim gösterme anlamı taşımamaktadır. Bir kişi travmatik olaylar atlatabilir ve yaşamına örselenmiş olarak devam edebilir. Travma, özellikle çocukları derinden etkilemektedir. Çocuklar, travmayı tam anlamıyla atlatamamakta ve ömür boyu bunun sonuçlarıyla yaşamaktadırlar. Çocuklar uyum sağlayarak başa çıkarlar fakat duygusal olarak yenik düşerlerse zihinleri, büyüme ve gelişim şeklini değiştiren hayatta kalma tavrına tutulur. Erken bir travmatik deneyim, bir çocuğun beyin şekil ve işlevlerinin gidişatında yoğun bir etkiye sahiptir. Algılanan tehdide tepki vererek gelişen beyin aşırı yüklüdür ve her yerde tehlikenin farkındadır. Stres, beynin oldukça zorlu, sık sık ve uzun süreli çalışmasına neden olur. Bu durum yaşamın devamındaki psikolojik sıkıntı ve ruhsal bozukluklar için zemin oluşturur. Son 40 yıldaki çalışmalar, suistimale ve aşırı strese maruz kalmış çocukların diğer çocuklara göre daha yüksek oranla depresyon, anksiyete ve diğer ruhsal ve fiziksel problemlere sahip olduğu bulgusuna ulaşmıştır. Tüm bu bulgulara rağmen, bazı bilim adamları travma geçirmiş çocukların beyinlerinde meydana gelenlerin biyolojisini anlamaya çalışmışlardır.

Büyüyen, uluslararası çalışmanın alanı, erken deneyimin vücutta ve beyinde hapsedilmişliği ve bu gömülü niteliklerin beyin fonksiyonlarını nasıl değiştirdiğiyle ilgilidir. Charles Nelson, Harvard Çocuk Gelişim Merkezi'nde erken beyin plastisitesi kavramının özellikle etkili olduğuna inanan bir araştırmacıdır. Şunu iddia eder: " Plastisite ile anlatmaya çalıştığımız, beynin deneyimler ile yoğrulan yeteneğidir. Ve plastisitenin, 'iyi bir deneyimse büyük olasılıkla beyin için yararlıdır, kötü bir deneyimse beyin için zararlı olabilir' şeklindeki her iki yönü ayırt ettiği söylemine sahibiz." Nelson,ihmal edilerek büyüyen çocukların beyinlerinde daha az elektriksel aktivite olduğunu ve akranlarına göre daha küçük beyinlere sahip olduklarını buldu; çocuklar hücreler arasındaki bağlantıların yanı sıra beyin hücrelerini de kaybetmişlerdi. Bu hasar ömür boyu devam etmekteydi. Eğer sağlıklı beslenme ya da limit kurma gibi bir takım sağlıklı deneyimler oluşmadıysa, beyin kendisini nasıl yapılandıracağını bilemez. Olumlu ve olumsuz deneyimlerin beyni nasıl yeniden yapılandırdığı üzerine bir çok teori vardır. Diğer insanlar ıstırap çekmeye devam ederken,bazı insanların şiddetli erken zorluk süreçlerine nasıl direndikleri ve nasıl her şey yolundaymış gibi göründükleri bir sır perdesidir.

Bu farklılığa imkan veren nörolojik veya çevresel bir takım şeyler mi var?

Düzenli uzun süreli terapilerden şunu biliyoruz ki, şefkat ve destek ile çocuklar kendi beyin fonksiyonlarını ve yaşam akıbetlerini değiştirebilirler. İstismara uğramış veya ihmal edilmiş çocuklarda psikolojik semptomları azaltmada travma odaklı bilişsel davranış eğitimi etkinliği için büyüyen ampirik destek vardır. Maruz kalmış çocuk ve ergenler için travma odaklı bilişsel davranışçı terapinin (BDT) başlıca bileşenleri, bilişsel süreç ve yeniden çerçeve oluşturma, stres yönetimi ve ebeveyn sağaltımıdır. Tüm bunlar ayrıca bir çok alternatif ve bütüncül tedavi yöntemlerinin başarısını desteklemektedir. Çocukluk ve ergenlik travmasının tedavisi gelecekte ruh sağlığı koşulları geliştirme olasılığını azaltabilir veya önleyebilir. Tedavisiz kalındığında, beyin bozukluğu neticede alkol ve uyuşturucu kullanımına, bağımlılık riskine, depresyona ve imkan dahilinde intihara yol açabilir. Siz ya da yakın bir aile üyeniz zorlu bir olay veya durum deneyimlediyseniz bir uzman tavsiyesi alın. İyileşme, girişim ve doğru bir yardımla mümkündür.

Orjinal metinin bulunduğu link: http://www.psychologytoday.com/blog/ending-addiction-good/201412/can-you-thrive-after-childhood-trauma-0